از بیابان، بوی گندم مانده است
عشق، روی دست مردم مانده است

آسمان، بازیچه‌ی طوفان ماست
ابر نعش آه سرگردان ماست

باز هم یک‌روز طوفان می‌شود
هر چه می‌خواهد خدا، آن می‌شود

می‌روم افتان و خیزان تا غدیر
باده‌ها می‌نوشم از جوشن‌کبیر

آب زمزم در دل صحرا، خوش است
باده‌نوشی از کف مولا، خوش است

فاش می‌گویم، که مولایم علی است
آفتاب صبح فردایم، علی است

هر که در عشق علی، گم می‌شود
مثل گل، محبوب مردم می‌شود

تا علی گفتم، زبان آتش گرفت
پیش چشمم، آسمان آتش گرفت

آسمان رقصید و بارانی شدیم
موج زد دریا و طوفانی شدیم

بغض چندین ساله‌ی ما باز شد
یا علی گفتیم و عشق آغاز شد

یا علی گفتیم و دریا خنده کرد
عشق، ما را باز هم شرمنده کرد

یا علی گفتیم و گل‌ها وا شدند
عشق آمد، قطره‌ها دریا شدند

یا علی گفتیم و طوفانی شدیم
مست، از آن دستی که می‌دانی شدیم

یا علی گفتیم و طوفان، جان گرفت
کوفه در تزویر خود، پایان گرفت

کوفه، یعنی دست‌های ناتنی
کوفه، یعنی مردهای منحنی

کوفه یعنی مرد، آری مرد نیست
یا اگر هم هست، صاحب درد نیست

عده‌ای رندان بازاری شدند
عده‌ای رسوایی جاری شدند

آن‌همه دستی که در شب، طی شدند
ابن‌ملجم‌های پی در پی شدند

از سکوت و گریه، سرشارم علی
تا همیشه دوستت دارم، علی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: