«لَمّا وُلِدَ رَسُولُ اللّهِ صَلّيَ اللّهُ عَلَيهِ وَ آله القِيَتِ الاَصنامُ فِي الکَعبَةِ عَلي وُجُوهِها فَلَمّا اَمسي سُمِعَ صَيحَةٌ مِنَ السَّماء: جاءَ الحَقُّ وَ زَهَقَ الباطِلُ اِنَّ الباطِلَ کان زَهُوقاً»(بحار، ج 15،ص 274) هنگامي که پيامبر صلّي اللّه عليه و آله متولّد شد، بتهاي خانه کعبه به رو در افتادند و چون شب فرا رسيد فريادي از آسمان شنيده شد که: حق آمد و باطل برفت، همانا باطل رفتني است.

امام علي عليه السلام: «انّ الصبر لجميل الاّ عنک و ان الجزع لقبيح اِلاّ عليک و انّ المصاب بک لجليل و انّه قبلک و بعدک لَجَلَلٌ» (نهج البلاغه، قصار الحکم، 292)؛ همانا که شکيبايي بس زيباست جز در مرگ تو و بيتابي بس زشت است مگر بر رحلت تو، اندوهي که از دوري تو بر دل نشسته بس سنگين است و غمهاي پيش از در گذشت و پس از وفات تو بسيار آسان و سبک.

امام علي عليه السلام: «فَاِنَّ اللّهَ تَعالي بَعَثَ مُحَمَّداً صلي اللّه عليه و آله لِيُخرِجَ عِبادَهُ مِن عِبادَة عِبادِهِ اِلي عِبادَتِهِ وَ مِن عُهُودِ عِبادِهِ اِلي عُهُوده وَ مِن طاعَةِ عِبادِهِ اِلي طاعَتِهِ»(وافي، ج 3، ص 22)؛ همانا خداوند محمد صلّي اللّه عليه و آله را برانگيخت تا بندگانش را از بندگي بندگان به بندگي خداي کشاند و از پيمان بندگان به پيمان خداي در آورد و از فرمانبري بندگان به فرمانبري خدايش وا دارد.

امام علي عليه السلام: «کانَ رَسُولُ اللّهِ(ص) دائِمُ البشر، سَهل الخُلقِ»(مکارم الاخلاق، ص 14)؛ پيامبر خدا (ص) پيوسته خندان و خوشرو و خوشبو بود.

امام علي عليه السلام: «کانَ لا يَجلِسُ وَ لا يَقُومُ اِلاّ عَلي ذِکرِ اللّهِ»(سنن النبي، ص 16)؛ پيامبر، جز با ياد خدا نمي نشست و بر نمي خاست.

امام علي عليه السلام: «ما رُئي مُقَدِّماً رِجلَهُ بَينَ يَدَي جَليسٍ لَهُ قَطُّ»(بحارالانوار، ج 16، ص 236)؛ هرگز ديده نشد که پيامبر، پاي خود را پيش کسي از همنشينان دراز کند.

امام علي عليه السلام: «فَهُوَ اِمامُ مَنِ اتّقي وَ بَصيرَةُ مَنِ اهتَدي، سِراجٌ لَمَعَ ضوءُهُ... صيرَتُهُ القَصدُ وَ سُنَّته الرُّشدُ وَ کَلامُهُ الفَصلُ وَ حُکمُهُ العَدلُ»(نهج البلاغه، خطبه 94)؛ او (پيامبر خدا) پيشواي کسي است که راه پرهيزگاري پويد، و بينش براي آن که راهنمايي جويد، چراغي است که پرتو آن دميد... رفتار او ميانه روي در کار است. و شريعت او راه حق را نمودار، سخنش جدا کننده حق از باطل است، و داوري او عدالت.

امام علي عليه السلام: «طَبيبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ قَد اَحکَمَ مَراهِمَهُ وَ اَحمي مَواسِمَهُ يَضَعُ ذلِکَ حَيثُ الحاجَة اِلَيهِ مِن قُلُوبٍ عُميٍ و آذانٍ صُمٍ وَ اَلسَنَةٍ بُکم»(نهج البلاغه، خطبه 108)؛ پيامبر طبيبي است که با مهارت خود در ميان مردم مي گردد، مرهمهاي شفابخش خويش را فراهم ساخته و ابزار درمان خود را آماده کرده تا هرجا دلهاي کور باطن و گوشهاي ناشنوا و زبانهاي گنگ را بدان نيازي باشد مداوا کند.

امام علي عليه السلام: «اِنَّ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أدَّبَ نَبيّهُ فَاَحسَنَ أَدَبَهُ فَلَمّا اَکمَلَ لَهُ الاَدَبَ قالَ وَ اِنَّکَ لَعَلي خُلقٍ عَظيمٍ ثُمَّ فَوَّضَ اِلَيهِ اَمرَ الدّينِ وَ الاُمَّةِ لِيَسُوسَ عِبادَهُ فَقالَ عَزَّ وَ جَلَّ ما آتاکُمُ الرَّسُولُ فُخُذُوهُ وَ مانَهاکُم عَنهُ فَانتَهُوا وَ اِنّ رَسُولَ اللّهِ صَلَي اللّهِ عَلَيه وَ آلِه کانَ مُسَدَّداً مُوَفَّقاً مُؤَيَّداً بِرُوحِ القُدُسِ لايَزالُ وَ لايُخطِي في شَي ءٍ مِمّا يَسُوسُ بِه الخَلقَ». (بحارالانوار، ج 17، ص 4)؛ خداي عز وجل پيامبرش را تربيت کرد و چه نيکو تربيت کرد، پس هنگامي که مراتب ادب را براي آن حضرت تکميل نمود فرمود: همانا تو بر اخلاقي والا استوار هستي، سپس امر امّت و دين را به او واگذار کرد تا بر بندگانش حکومت کند و فرمود: آنچه پيامبر براي شما آورد بگيريد و از آنچه شما را نهي نمود، اجتناب ورزيد، و همانا پيامبر که درود خدا بر او و آلش باد موفّق بود و با تأييدات روح القدس مؤيّد بود که هرگز راه خطا نمي پيمود و در اداره امور مردم هيچ اشتباه نمي کرد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: